اشعار

مجنونم و این عشق تدبُّر شدنی نیست            دلـدادۀ کـوی تو تــمسخُـر شدنی نیست

گفتند بهشت است، ولی بهتر از آن است            بین الحـرمین تو تـصـوُّر‌ شدنی نیست

وصـل تو‌ میـسّـرشـدنی هـست ولی تا            من دور نگردم ز تکـبُّر، شدنی نیست

رزق تو کم و بیش به من می‌رسد ارباب            نانی که به من می‌دهی آجُرشدنی نیست

آبم بـدهی یا نـدهی، هرچه تو خـواهی            این تشنه لب از دست تو دلخور شدنی نیست

من گرچه کـنهکـار و بدم؛ لیک نرانم            این کاسۀ خالی همه‌جا پُر شدنی نیست

این ظرفِ نجس پاک نشد، ای همه پاکی            با بی‌ادبی هـیچ کسی حُـرشدنی نیست

بایـد بــپذیـریّ و بخـواهی تو، وگـرنه            این سنگِ سیه‌دل بخدا دُر شدنی نیست

خاک کـف پای تو شدن می‌شد اگرچه            حالا که شدم اهل تظاهر، شدنی نیست

می‌شد دل من نـرم شـود، بشکــنـد اما            وقتی نخورَد شیشه تلنگُر، شدنی نیست

ای در منای عشق خدا جان‌فدا حـسین            در پیـکـر مـبـارزه خـون خـدا حـسین

ای پاک‌تر ز پـاکی گـل‌برگ‌های یاس            روی زمین ز چهـرۀ تو دلگـشا حسین

انسان، ولی فـراتر از انسان خاک‌زاد            بـا آیـه‌هـای نــور الــهـی‌نـمـا حـسـیـن

مطلوب دل، موافق خاطر، انیس جان            زنگـار غـم‌گـرفـتـۀ دل را جـلا حسین

پـایـنـده در خـیـال زمـان‌هـا و قـرن‌ها            در مـعـبر گذشت زمـان دیـرپـا حسین

سـردار بـی‌مـبـالـغـه در عـرصۀ‌ نبرد            سرباز بی‌مـضـایـقه در کـربـلا حسین

در جنگ عاشقانه، پذیرایِ مرگ سرخ            با ظلم در نبرد به شمشیر «لا» حسین

نام تو عـطر سـینۀ خـونـین لاله‌هاست            بـویت در آسـتـین بـهـاران رها حسین

هـنوز شوق تو بـارانی از غـزل دارد            نـسـیم یک سبـد آئـیـنـه در بـغـل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده            و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

بـه یـاد چـایـی شـیـریـن کـربـلایـی‌هـا            لبم حـلاوت «احلی من العـسل» دارد

چه ساختار قشنگی شکـسته است خدا            درون قالب شش‌گوشه یک غزل دارد

بگو چه شد که من اینقدر دوستت دارم؟            بـگـو مـحـبت ما ریـشـه در ازل دارد

غلامتان به من آموخت در میانهٔ خون            که روسـیـاهـی ما نـیـز راه حـل دارد

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین            با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گـفتم حسین

یاد تو شـرط قـبـولی نـمازم بوده است            در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

ماند هَل مِن ناصِرَت بی‌پاسخ اما بارها            آمد از کرب‌وبلا لبیک تا گـفتم حـسین

نام زهـرا را شـنـیدم هرکجا گفتم علی            نام زینب را شنیدم هر کجا گفتم حسین

کُلُّ أرضٍ کربلا؛ من تازه می‌فهمم چرا            در خراسان، در نجف، در سامرا، گفتم حسین

عاشقی گفت آن‌چه می‌خواهد دل تنگت بگو            با دلی غـم‌بار گفتم کـربلا؛ گفتم حسین

گـفتم حسین و یا حـسیـنش آمد از جانم            هر یا حـسیـنم داشت خـیر خـتم قـرآنم

تا روضه رفتم روح من را کربلا بردند            فـرش حـسیـنـیـه‌ست قـالـی سـلـیـمـانـم

از میوۀ جنت مگو با من که یک عمر است            طعـم غـذای روضه رفـته زیر دنـدانم

او عاشقم شد یا من اول عاشقش گشتم؟            او خواست من را یا که من او را نمی‌دانم

کـشتی سـوار کـشتی امن حـسیـنم من!            با جامـۀ مشکـی حـریف چند طـوفـانم

از بچـه گی من پـادوی عباس او بودم            جارو کش این خانه‌ام کی گفته مهمانم؟

یک خط وصیت می‌کـنم یاد همه باشد            از هرچه غیر از یا حسین گفتم پشیمانم

تکلیف عاشـق چیست بوی اربعین آمد            دعـوت کن آقـا جـان مرا والله حـیرانم

این روزها زینب اسیر کوچه بازار است            بانـو زمین افـتاده از داغـش پـریـشـانم

هر گدایی که در این قـافـله حـاتم نشود           هر غلامی که به درگاه تو مَحرم نشود

ما همه ریـزه‌خـورِ سفـرۀ الطـافِ توأیم           سـایۀ لطفِ حـسـین از سَرِ ما کم نشـود

از همان روز ازل نیز به جز ذکر شما           رمـزِ مـقـبـولـیتِ تـوبـه، فـراهم نـشـود!

جـمع عـشّـاق شما محـفـل خـوبـان باشد           خوب‌تر از تو کسی در همه عالم‌ نشود

هرچه گـشتیم در این جمع ندیـدیم چرا؟           غافـلی را که در این مدرسه آدم نشود!

گرچه غیر از مهر تو چیزی ندارم یا حسین           دست خالی نیستم سرمایه‌دارم یا حسین
من که یک عمرست، دل مشغولی‌ام تنها تویی           بگـذرد با نوکـریت روزگـارم یا حسین

چشم‌هایم عطر شورانگیز روضه می‌دهد           بسکه هر روز از غمت بی‌اختیارم یا حسین
کی طمـع‌کـار ثـواب اشـک‌هـایم بوده‌ام           من وظیـفه داشـتم بر تو ببارم یا حسین
لطف زهـرا از منِ دیوانه نوکـر ساخته           اینچنین بر خود هنوز امیدوارم یا حسین
مادرم گهـواره‌ام را یاد اصغـر تاب داد           گریه‌ها کرده برایت در کنارم یا حسین
هر شبی از روضه‌ات یک تار مویم شد سپید           در جوانی گـیـسوانی پیر دارم یا حسین
مثل فرزندی که چندین سال دور از مادر است           من برای کـربـلایت بی‌قـرارم یا حسین
عشق یعنی راهـپـیمایی، نجف تا کربلا           اربعین‌ها در هوایت رهسپارم یا حسین
نوکرت را می‌کشد یک روز حتمأ روضه‌ات           در خیالم لحظه‌ها را می‌شمارم یا حسین

قلب ما از تو غـم عـشـق تـقـاضا دارد            چـشم ما نـیـز فـقـط گـریـه تـمـنـا دارد

قـدر بال مگـسی گـوهـر اشک غـم تو            قـیـمـتی بـیـشـتـر از گـوهـر دریا دارد

هر که در بزم عـزای تو قـدم بگـذارد            زیر پـایش پـر جـبـریل مـلک را دارد

غیر آغوش تو هر جا بروم نا امن است            روضه‌ات امن‌ترین جاست که دنیا دارد

آی مردم به خـدا تـربت قُـدسی حـسین            اثــر بـیـشـتــری از دم عــیــسـی دارد

نیستم در پی درمان مگر از دست حسین            عـبد هـنگـام بـلا چـشـم بـه مـولا دارد

مرگ از زندگی بی‌تو سزاوارتر است            گـذر عـمـر به هـمـراه تـو مـعـنـا دارد

پدرم نوکری آموخت به من روحش شاد            بـهـتـریـن ارثــیـه را طـایـفـه مـا دارد

ظاهرش سرخ و کبود است اگر سینه ما            سـنـد نـوکـری مـاسـت که امـضا دارد

سر شکستن وسط روضه تو چیز کمی‌ست            عاشق از داغ تو گر جان بدهد جا دارد

غم کیمیاست پس به همه غم نمی‌دهند            بی‌امتحـان که چـشـمۀ زمـزم نمی‌دهند

باید سکوت کرد و نشست و نگاه کرد            این خانـدان به سائل خود کم نمی‌دهند

درهـم خـریـده‌انـد گـداهـای خـویش را            اما به وقت لـطـف که درهـم نمی‌دهند

وقتی علم به دست اباالفضل بوده است            نـابـرده رنج یک نـخ پـرچـم نمی‌دهند

ذکر مدام و اشک و مناجات لازم است            مـحـرم نـگـشـته شور محـرم نمی‌دهند

بی‌گـریـه بر حـسـین نشد تـوبه‌ام قبول            تـوبـه نـکـرده اشـک دمـادم نمی‌دهـند

دیـوانـۀ اویـسـم و دنـدان شـکـسـتـنـش            بی‌درد را که نـعـمـت مـاتـم نمی‌دهـند

با رخصت از خدای تعالی! فقط حسین            ما گـم نمـی‌شـویـم هَـدَیـنـا فقـط حسین

سر خـم نـمی‌کـنـیم به هر قـبـله دروغ            دل را نمی‌دهـیم به هر جا! فقـط حسین

بگذار هرکه خواست گدای کسی شود            ما را چه کار با دگران ما فقط حسین!

صد مرده زنده می‌شود از ذکر یا حسین            گـفـته خود حضرت عیسی فقط حسین

خـیلی دعـام‌ کـرده اگر نـوکـرش شدم            دارد هـوای سـیـنه‌زنش را فقط حسین

هرکس که خورده بر در بسته فقط حسن            هرکس دلش گرفـته ز دنیا فقط حسین

شـکــر خـدا کـه خـادم آل پـیــمـبـریـم            ما با یکی خـوشـیم خـدایـا فقـط حسین

سـرمـایه مـحـبت زهـراسـت دیـن من            سـرمـایـه مـحـبـت زهـرا فقـط حـسین

امسال جای ما وسط صحن خالی است            یک کـربـلا بده به گـداها فقـط! حسین

از شـهـر شـام تا بـرسـد باز پـیـش تو            یک ذکر گفت زینب کبری، فقط حسین

او وجودش همه نور و نَفْس ما ظلمت محض           زده‌ام مِی زِ سبویش همه‌اش رحمت محض

ما فـقـیریم همه محـضر او چون طفـلی           که بَرَش نیست پَشیزی، همه‌اش حیرت محض

فَرّ و جاهش به زبان نیست توان، گفتن، لیک           خودش از حُسن عطا کرده به ما جرأت محض

سر سپردن به سرایش همه دم شیرین است           گرچه بینا نَبُوَد دیده بر آن حشمت محض

سر ما خاک قدم‌هاش چه خوش جرأتی است           خلوت دم به دم شاه و دمی صحبت محض

بوسه بر خاک قدومش هدف عُمر من است           بوسه و خواهش عذر و طلب فرصت محض

دست‌ها چون به ضریحش برسد شیرین است           قلب عشاق بود مملـوِ از حاجت محض

حـرمش مـأمن سرگـشـتۀ ناچیزی است           که نباشد و نبودست به جز زحمت محض

از چشم‌ گـریه مـانَد و از گـریه عزّتش            از جــام بــاده مـانَـد و از بــاده لـذّتـش

فرمود امام صادق ما روضه جنّت است            دنـیـا جـهـنم است بـرو سـمت جـنّـتـش

ما را حـسین، بهر خودش انتخاب کرد            ایـنجـا کـسـی نـیــامـده الا به دعـوتـش

عرفان ناب چیست؟همین گریه بر حسین            صدسال فیض ریخته در نیم ساعـتـش!

تا زنـده‌ای به هر نـفـسی یا حسین‌ بگو            فـردا میان قـبر تو هـسـتی و حـسرتش

یک روز هم شبیه به حُر می‌خـرد مرا            بخـشـیـده می‌شـویـم هـمه در نهـایـتـش

آنـکـس که کـار کـرد بـرای عـزای او            حـتـی عــبـادت اسـت دم اسـتـراحـتـش

صـد بـار قـهــر کــردم و دنـبــالم آمــده            مـانـدم دگر چـکـار کـنـم از خـجـالـتش

خـون حـسـیـن قـاطـی کـرب وبـلا شده            صد مرده زنده می‌شود از بوی تربتش

جان داشت و به خیمه او حمله‌ور شدند            فابک علی الحسین! شکـستـند حرمتش

تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است           چشم‌ها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است

نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده‌ست!           واژه‌هایش همه، همرنگ مُحَرّم شده است

ظهر داغی‌ست، عطش‌ریزی روحم گویاست           از سرم سایۀ طـوبانـفـسی کم شده است

»هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم‌الله           راهِ عشق است و به این قاعده مُلزَم شده است

سوگوارانِ شما، مرثـیه‌خوانِ خـویش‌اند           بی‌سبب نیست که عالم همه ماتم شده است

»من مَلک بودم و فردوس برین» می‌داند           این مَلک شورِ که را داشت که آدم شده است

من نه مَـداحـم و نه مـرثـیـه‌سـازم - امّا           سرفراز آن‌که به توفانِ شما خم شده است

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هر کس به قدر وسع خود از عشق سهم برد            دریا دلی به آب و به آتش شـرر رسید

در آب و آتـشـیم که از داغ تـو به مـا            چشمی شبیه رود و دلی شعله‌ور رسید

این چـشـم‌ها لـیـاقـت بـاران نـداشـتـند            از برکـت حـسین به ما این هنر رسید

آغاز کـربلا دل و انجـام آن سر است            شاید که با تو قصۀ ما هم به سر رسید

ای مهـربان‌تـرین کم ما را قـبول کـن            شاید بـلای عـشق به ما بیـشـتر رسید

هرکس که در معامله با دوست غم خرید            حتی اگر زیـاد خـریـده‌ست، کـم خرید

قبل از الست بود که ما گریه کن شدیم            ما را برای روضۀ خود در عدم خرید

اصلا دلـیل خـلـقـت ما نوکـری اوست            این شد که در دل هـمۀ ما حـرم خـرید

گـفـتـیـم روسـیـاهـی مـا را نـمـی‌خـرد            دیـدیـم از قـضا هـمه را با کـرم خـرید

قـیـمـت گـرفـتـه بـود دل رو سـیـاه مـا            وقتی حـسـین میـوه گـنـدیـده هم خـرید

یک قطره اشک شافع روز قیامت است            ما را حسین فـاطـمه با این رقـم خـرید

در استکان ساده چرا چای می‌خوریم؟            بـاید برای مجـلـس او جـام جـم خـریـد

خـواهـیم دیـد روز قـیـامت که فـاطـمه            یک قوم را به نرخ دو دست قلم خرید

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بـسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سر کـربلای تو

رکن عـراقی حـرمت سمت مکه است            افـلاک در زیارت صحـن و سرای تو

رکن یـمـانی حـرمـت سـمـت عـلـقـمـه            از تـل زیـنــبـیـه شــدم مــبــتــلای تـو

زمزم دخیل بسته به دست فرات و مشک            واجب شده است حکم عطش با دعای تو

میقـات و مشعر و عـرفاتم فـقط همین!            یک اربـعـین پـیاده؛ سـوی نـیـنوای تو

آن دم قبول می‌شود این حج، که در حرم            با ذکـر یا حـسـیـن! بـمـیـرم، بـرای تو

پر می‌کشد به حُرمت تو فطرس ملک            وقتی شده است مرهم زخمش دوای تو

کی می‌رسی غـریب مدیـنه به کـربلا؟            پُر می‌شـود زمانه ز حـال و هـوای تو

داغ تو بر سیـنۀ ما رنگ ماتم می‌کشد            حـنـجـره از مـاتـمت آهِ دمـادم می‌کـشد
با حسینی می‌چکد اشک از دو چشمان پدر            مادرم روی سر خود چادر غم می‌کشد

روز و شب گریه‌کنت هستیم ما تا زنده‌ایم            بر جراحت‌های تو اشک است مرهم می‌کشد
قـطره‌ای گـریه برای تو نجـاتم می‌دهد            جورِ اعـمال بدم را اشکِ نم‌نم می‌کشد
نیست با ارزش‌تر از پیراهن مشکی‌مان            تا شـما بـالا مرا شال عـزایـم می‌کـشد
چه قَدَر خوب است زهرا صاحب بزم عزاست            چائی روضه به اذن فاطمه دم می‌کشد
ایستاده پشت در مهمان نـوازی می‌کند            زحمتِ ما را خودش با قامت خم می‌کشد
گریه‌کن‌ها را صدا کرده برای نوکری            سینه زن‌ها را خودش تا زیر پرچم می‌کشد
نوکری کن خوب؛ میزان عمل را فاطمه            با تـرازوی خودش ماه محـرم می‌کشد

عـمـری‌ست عـبـد این درم الحـمدلله            در خـیـمـه‌هـایـت نـوکـرم الـحـمد لله

مادر مرا با شیر روضه پرورش داد            رحـمـت بـه شـیـر مـادرم الـحـمـدلله

از کودکی تا سن پیری سقـف هیأت            شـد ســایــۀ بــالا ســرم الــحــمـدلله

حال‌دلم با یاحسین روضه خوب است            بـا تـو هـمـیـشـه بـهــتـرم الـحـمـدلله

این روضه‌ رفتن سجده‌های شکر دارد            ای رازق چــشــم ‌تــرم الــحــمــدلله

من شادی‌ام را می‌فروشم هر محرم            با آن غـمـت را مـی‌خـرم الـحـمـدلله

بالی‌ شـکـسـته دارم و با بال ‌روضه            تـا عـرش ‌اعـلـی مـی‌پـرم الـحـمدلله

با سینه‌زن‌های شما یک عـمـر گفتم            وا اکـبـرم، وا اصـغــرم الـحــمـدالله

نـام تـو اذانی‌ست که از روی مـنــاره            انـداخـتـه در سـیـنـۀ مـا شـورِ دوبـاره

لـب تر نـکـنی نیز فـدایـی تو هـسـتـیم            عــشــاق نـدارنـد نــیــازی بـه اشــاره

رازی‌ست در این آتش عشق تو، وگرنه            ایـنگـونه نـمـی‌زد به دل خـلـق شراره

عمری‌ست که با روضه انیسیم و دل ما            هرگـز نـرود جـای دگـر در پی چـاره

این دوریِ از کرب و بلا چند صباحی‌ست            انـداخـتـه دیـگـر نـفـسـم را به شـمـاره

سـرگـرم مناجـات شدی در دل گـودال            تا اینکـه جـهـان را بکـشانی به نظاره

ای یـوسف زینب! که دریـدنـد تنت را            زیـنب چـه کـنـد با غـم پـیـراهـن پـاره

اگـر مرا نـظـر لـطـفـت انـتخـاب کـند            مـرا که ذرّه‌ام عـشـق تـو آفـتـاب کـند
رهـیـن مـنّت عـالـم نـمی‌شـوم هرگـز            اگر حـسـین مرا نوکـرش خـطاب کند

چه راحت است عروج شکسته بالانت            چـرا که بـا تـو خـدا آه را ثـواب کـنـد
دلـش اسـیر زمـانـه نـمی‌شـود هرگـز            هر آنکه نام تو در قـلبش انقـلاب کند
اگـر چه کـس به حـسـابـم نـیاورد امـا            خـدا کـند که نگـاهت مرا حساب کـند
به سنگ تیـره اگر اشک نوکرت افتد            «به آسمـان رود و کـار آفـتـاب کـند»
به قلب تیـره اگـر نقـش مهـر تو افـتد            زهیر گـونه جـهان را دگر جواب کند
در این زمانۀ بن بست و بی‌سرانجامی            مگر شمیم خوشِ روضه فتح باب کند
در آن سـیـاه شـب نـاگـزیـر تـنـهـایـی            امــیـد آمـدنـت رفـع اضـطـراب کـنـد